Parkeerregulering

Om een keuze te kunnen maken tussen beide opties is het belangrijk om te weten wat precies de verschillen zijn. Pas wanneer dat duidelijk is, is het mogelijk een onderbouwde afweging te maken. Bij de afweging tussen fiscale en niet-fiscale maatregelen spelen verschillende punten mee: politieke voorkeur, de wens om controle op effecten en baten te houden en de situatie ter plaatse.

Fiscale maatregelen

Een fiscaal regime betekent betaald parkeren. Bij fiscale maatregelen wordt parkeerbelasting geheven. Deze parkeerbelasting kan op verschillende manier voldaan worden: door het kopen van een parkeerticket bij een parkeerautomaat, al dan niet digitaal, door het aanmelden via een parkeerApp of door het aanschaffen van een parkeervergunning. Het parkeergeld is dan een gemeentelijke belasting. De opbrengsten van deze parkeergelden en de verkoop van vergunningen komen ten gunste van de gemeente. Is er niet tijdig betaald, dan volgt een naheffingsaanslag. De inkomsten van de naheffingsaanslagen vloeien eveneens in de gemeentekas, waardoor een kostendekkende exploitatie mogelijk wordt.

Niet-fiscale maatregelen

Voorbeelden van niet-fiscale parkeerregimes zijn een zogenoemde E9-zone voor uitsluitend vergunninghouders en een blauwe zone. De handhaving vindt plaats onder de zogenoemde Wet Mulder en dit betreft administratiefrechtelijke regelgeving. Het geld dat geïnd wordt bij boetes komt ten goede aan justitie. Bij deze vorm is de gemeente voor de handhaving afhankelijk van de politie of van gemeentelijke buitengewoon opsporingsambtenaren (boa’s).

Verschillen tussen beide opties

Naast de financiële verschillen bij de handhaving en inning van de boetes geldt dat:

• Administratiefrechtelijke maatregelen gecompliceerder en duurder zijn dan een fiscaal regime.
• Fiscale maatregelen sturingsmogelijkheden bieden die niet-fiscale maatregelen niet of onvoldoende hebben. Bijvoorbeeld het zo nauwkeurig mogelijk inspelen op de situatie ter plaatse door differentiatie naar tarief en/of differentiatie naar tijd. Daarnaast kan de gemeente haar eigen handhavingsapparaat opzetten of hiervoor een particulier bedrijf inzetten. Daarmee heeft de gemeente ook de controle over de kosten.
• In een E9-zone uitsluitend vergunninghouders mogen parkeren. Dit betekent dat niemand anders hier kan parkeren. Dat zorgt voor weinig flexibiliteit, ook bij toekomstige ontwikkelingen.
• Een combinatie van digitalisering en fiscale maatregelen grote flexibiliteit biedt voor parkeerdienstverlening. Zo kan bijvoorbeeld het aanmelden van een gratis parkeeractie voor één of twee uur, door kentekeninvoer in de parkeerautomaat of een van de parkeerApps, gezien worden als een gelijkwaardig alternatief voor een parkeerschijf in een blauwe zone.